تلاش برای اصلاح و ساماندهی جریان مداحی ـ که گویا برخی نمایندگان متعهد و اصولگرای مجلس بر آن اهتمام ورزیده‌اند ـ امری بی‌نهایت مهم و ضروری است. به رغم ارزش و ارج فراوان مدح اهل‌بیت (علیهم السلام) که خدای متعال مدحشان فرموده، آفات قابل توجهی جریان مداحی را تهدید می‌کند که به جهت ارتباط تنگاتنگ این جریان با اصول اساسی دین یعنی توحید و ولایت، به هیچ وجه قابل اغماض نبوده و تساهل در مواجهه با این آفات، قطعا گناهی عظیم است.

تحریف و جعل در تاریخ، گفتار و رفتار اهل بیت(ع) در قالب زبان حال و...، ارائه چهره نادرست و مخدوش از آن حضرات، افراط یکجانبه در عزاداری و مداحی و مغفول گذاشتن سایر دستورات دینی، ابزار رسیدن به دنیا قرار دادن نام اهل بیت(ع) مثل اخذ یک میلیون تومان برای یک مداحی ! و... را می‌توان برخی از این آفات برشمرد که با هزار تأسف، فراوان قابل مصداق‌یابی می‌باشد اما آنچه بی‌نهایت مهمتر از این موارد می‌باشد، غلو و گزافه‌گویی در مورد آن ذوات نورانی است که بر برخی مصادیق آن، نامی جز شرک نمی‌توان نهاد و همین کافی است تا خواب از چشم مؤمن متعهد ربوده شود.

بنده تنها به چند نمونه از اشعار مطرح شده در محافل و هیأت‌های مشهور که در سطح کشور پخش شده‌اند و توسط برخی مداحان مشهور که بعضا مداحی‌هایشان از سیمای جمهوری اسلامی پخش می‌شود، اشاره می‌کنم:

خدای من علی مولا علی

امشب از عشق تو مست مستم من فاش می‌گویم علی پرستم من

مست اویم تا ابد قل هو الله احد یا علی مولا مدد یا علی مولا مدد

چمشهای قشنگ عباس لا اله الا هو

من حسین اللهی‌ام من حسین اللهی‌ام

سردار بدر و خیبر و خندق علی علی ای صاحب خدایی مطلق علی علی

و ده‌ها از این قبیل و نیز عباراتی غلیظ‌تر که قلم را یارای نوشتن نیست...

لازمه بی‌تردید مسلمانی، فهم این حقیقت است که حقیقتی اصیل‌تر و شریف‌تر از توحید نیست و این‌که بزرگ‌ترین گناه، ظلم عظیم و تنها جرم نابخشودنی، شرک است و این‌که حضرات معصومین(ع) فانیان و فدائیان توحیدند و کشته عشق همین حقیقت پاک. باری، توحید تمام رسالت انبیای الهی ( سوره نحل :36، انبیاء :25 ) و تمام پیام حضرت رسول (ص) است (سوره انبیاء : 108) همو که خلاصه دعوتش را در «قولوا لا اله الا الله تفلحوا» گنجاند.
و چه بی‌انتها دردی است که در قبال این جرم عظیم، بی‌تفاوتی و توجیه رایج شده است. همان توجیهات و سهل‌انگاری‌هایی که مکتب آسمانی مسیحیت را به وادی شرک و تثلیث کشاند!

پیامبر اکرم (ص) می‌فرمود: «لا ترفعونی فوق حقی فان الله اتخذنی عبدا قبل ان یتخذنی نبیا». (عیون اخبارج2/201) و مسلمین را چنین تأدیب فرمودند که هر روز چندین بار ابتدا بر عبد خدای تعالی بودن و آنگاه بر رسالت آن حضرت شهادت دهند.
حضرات اهل بیت(ع) نیز بیشترین لعن و نفرینشان را نثار گزافه‌گویان نموده‌اند و درقبال ادعای آنان بی‌قرار می‌شدند.

«مصادف» می‌گوید: هنگامی که جریان لبیک گفتن به امام صادق(ع) در کوفه رخ داد (به گفته علامه مجلسی مراد عمل غلات است که «لبیک جعفر بن محمد لبیک» می‌گفتند) نزد حضرت رفته و جریان را به ایشان خبر دادم. با شنیدن خبر امام به سجده افتادند، چنانکه سینه‌شان بر زمین چسبید و می‌گریستند و با انگشتشان استغاثه و التجا نموده و چنین عرضه می‌داشتند: «بلکه عبد خالص و ذلیل او هستم!» و مدام همین ذکر را تکرار می‌نمودند. آنگاه در حالی که سیل اشک از محاسن شریفشان جاری بود، سر از سجده برداشتند...(رجال کشی ج2/587)
و ده‌ها ماجرای دیگر از این دست که مجال نوشتن نیست...

شیعه امام، همدرد امام است، قلبش با قلب او می‌تپد، نبضش با نبض او می‌زند ... آیا بی‌تابی امام صادق(ع) نباید شیعه‌اش را بی‌تاب کند؟!... و با این همه ادعای مدعیان ولایتی که در این اندوه توانفرسا همدرد ائمه(ع) نیستند، بلکه با توجیهاتی که خلاف روح توحیدی دین است، نمک بر زخم آن بزرگواران می‌زنند، تا چه حد می‌تواند پذیرفته باشد؟

مگر مخاطب این کلام دردمند ما نیستیم: «کسی که آنان (غلو کنندگان) را دوست بگیرد بر ما کینه ورزیده و کسی که به ایشان بغض بورزد ما را دوست داشته است ... کسی که آنها را بپذیرد ما را رد نموده است و کسی که آنها را رد نماید ما را پذیرفته است... کسی که آنها را تصدیق کند، ما را دروغگو شمرده است و کسی که آنها را تکذیب کند ما را تصدیق نموده است ...». (بحار الانوار ج25/226)